Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie wygłasza w łacinie. To był dopiero początek wielkich zmian.

Należą do nich:

• liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we Włoszech),

• zwyczaj całowania ziemi kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,

• msze święte dla wielkich tłumów, organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.,

• wygłaszanie całych homilii lub choćby krótkich sentencji w języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,

• udział zespołów folklorystycznych w czasie mszy,

• spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny świątyń różnych religii (wyznań niekatolickich oraz niechrześcijańskich),

• udział w przedsięwzięciach artystycznych: koncertach, występach zespołów, projekcjach filmowych,

• wykonywanie kapłańskich posług

• prywatne spotkania z wiernymi,

• bezpośrednie spotkania z tłumem w trakcie pielgrzymek,

• żarty i bezpośredniość w kontaktach z ludźmi.

• wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się to nawet po zamachu.